Ses Sanatında Usta

Ses sanatı, dünya sanatsal yaratım tarihinde yeni bir alandır. “Ses sanatı” kavramı, mevcut tüm ses malzemeleriyle (sadece genellikle müzikle ilişkilendirilenlerle değil) kısıtlama olmaksızın çalışma olasılığını içeren yapımlarla ilgili olduğundan, müzik pratiği geleneklerinin ötesine geçen yaratım alanlarını kapsar. . 20. ve 21. yüzyıllar boyunca, müzik ve sesle ilgili olarak çeşitli yaratıcı ve sanatsal alanlar ve disiplinler arasında bir genişleme ve karşılıklı ilişki olgusu gözlemlenir. Bu disiplinlerden bazıları şunlardır: heykel ve yerleştirme gibi görsel sanatlara özgü biçimler ve destekler; interaktif sanat; yeni müzik aletlerinin icadı ve yapımı (deneysel luthería); performans uygulamaları çeşitliliği; diğerleri arasında.

Çeşitli araştırmacılar, sürekli büyüme ve genişleme içinde olan bir alan olan sağlam sanatın, zamanımızın sanatsal yaratımının merkezi bir alaka ekseni oluşturduğunu onaylarken çakışıyor. Seth Kim-Cohen (2009), 20. yüzyıl boyunca ses sanatının “genişletilmiş bir sonik alan” olarak kendi kimliğini kazandığını ve onu “koklear olmayan” sanat olarak nitelendirdiğini (“retinal olmayan sanat” kavramıyla bir analoji kurarak) açıklamaktadır. M. Duchamp), hem geleneksel müzik sanatlarına hem de geleneksel dinleme uygulamalarına çeşitli alternatifler önerme anlamında. López Cano, kendi adına, "ses sanatı kavramının belirli bir tekniğe, sanatsal türe veya pratiğe değil, son derece farklı alanlardan, disiplinlerden ve sanatsal geleneklerden uzmanların hemfikir olduğu disiplinler arası bir alana atıfta bulunduğunu açıklıyor (...) Bu alanda, çağdaş ve avangard sanatın çeşitli geleneklerinden kaynaklanan çeşitli sanatsal davranışlar karşılıklı olarak bütünleştirilir, tartışılır ve kirletilir. Böylece, sağlam sanatın "çağdaş sanat paradigmalarını yeniden formüle ederken ve kendi paradigmasını oluştururken bütünleştiği" sonucuna varır (López Cano, 2013).